Marc=tiepmiep again
Na koortsachtig overleg gisteravond, hebben we besloten om deze ochtend naar de landplek van St. Jean te rijden, zodat we met de busjes van Inferno kunnen meependelen. Tenminste, Roland had ons gezegd dat ze met de groep vandaag vanaf Plateau zouden vliegen. De piloot die ons al op Colombis had vergezeld – Bart – was tijdens ons overheerlijke ontbijt al onderweg naar het veld. Een andere piloot die we ontmoet hebben – Lex – staat zelfs naast ons op de kempiff en woont al 10 jaar in Frankrijk. Hij is vandaag met ons mee.
Nadat we dus de croissantjes en gekookte eitjes hadden verorberd togen we opgewekt naar St. Jean. Jorden wist het te presteren om ons in de eerste auto kwijt te raken op een weg zonder zijstraten. Waarschijnlijk was hij nog niet helemaal wakker – zie de foto van zijn schoeisel – en reed prompt naar hotel Volantis (voor de koffie). Bart stond al te wachten op het landingsveld waar het gras ongeveer 70 cm hoog staat. De lucht was leeg en verdacht rustig. Geen enkel teken van de mensen van Inferno. Omdat we geen zin hadden om onze auto’s te mollesteren op het bonkige bospad naar de start, togen we toch maar weer richting het terras.
De wolken waren vandaag sneller ontwikkeld, maar de grootste spelbreker was de wind. In tegenstelling tot de voorspelde wind stond er een redelijk strakke zuiden wind langs de berg, terwijl de meteowind op ZW stond. Nu kwamen er met grote regelmaat donkere wolken vanaf de Dormillouse naar ons toe glijden en daarbij trok de wind dus ook behoorlijk aan, maar niet echt in de goeie startrichting. Maar we bleven hoopvol, althans ik dan. Ik had zelfs mijn spullen al aangehaakt en gefieldpackt klaargelegd op de startterp. Helaas duurde het langer dan verwacht voordat de wind lang genoeg goed tegen de helling aan stond, en zelfs de lokale tandempiloot stond vrij lang te turen naar de bomen onder ons en de windzakken. Tegen 12 uur leek het eindelijk goed.
Jorden heeft van gelegenheid gebruikt gemaakt om wat opzetoefeningen te doen, om het zelfvertrouwen wat te sterken. Dit heeft later zijn vruchten afgeworpen. Jeffrey was vandaag de winddummy, en startte met het volste vertrouwen in het inschattingsvermogen van Marc om niet voortijdig weg te zakken. En gelukkig voor mij, bleek dat een juiste keuze. Al snel zat hij ruim boven het fort en liet zich vol in beeld nemen door de filmploeg die daar al enkele dagen opnames aan het maken is. Als tweede startte ik, met de GoPro op mijn dak. Ik wilde Stefke close-up in beeld hebben en probeerde vlak bij hem te vliegen. Dat was leuk, want we konden samen dezelfde bel pakken. Inmiddels was ook Lex gestart aan zijn gesponderde Nova Mentor en ook Daniël was airborne. Jan liet even op zich wachten maar kwam enthousiast kwispelend op ons afvliegen. Niet zo heel lang daarna kwam er een nogal donker stuk wolk om de bergtop aanzetten en de hele klif zat in de schaduw. Toch ging het overal heel makkelijk omhoog. Jeffrey begon zich af te vragen of het misschien beter zou zijn om te landen, juist op het moment dat Marc door de porto melde dat hij voor de toplanding ging omdat het erg donker werd. Roedelgedrag… 😉 Binnen no time stond het hele roedel dan ook weer tevreden en gefilmd op de top. Op Jan na, die landde voor de zekerheid (!) op het veldje onderaan de helling. Jorden, die nog niet was gestart, bood aan om hem even op te pikken. Inmiddels was de groep van Inferno terug en ik hoorde dat ze op Gorges hadden gevlogen. Niet mijn favoriete vliegstek. Niks gemist dus. (hoewel: Van iemand hoorde ik dat niet alle cursisten op de bedoelde wijze het landingsveld hadden bereikt.)
We nuttigden ons meegebrachte lunchpakketje op de start en namen een kopje koffie bij Cindy. Daarna was het weer tijd om te gaan. Gaan vliegen dus. De twee commerciële tandems van Fly waren al weer rondjes aan het trekken in de lucht. Ook Maurits had zijn U-Turn Thriller uit de pakzak gehaald en scheurde door de hemel. Dan konden wij natuurlijk niet achterblijven! ALthans ik niet. Mijn Rebel is dan weliswaar niet zo nieuw als de andere schermen maar doet hut nog prima.
De condities waren best sportief en het starten vergde enige delicate rem- en stuurbewegingen. Ook nu vloog ik niet heel lang omdat er veel schaduw kwam maar ook veel wind. De beide tandems kwamen zachies an naar beneden en ik ben ze voorzichtig gevolgd. Dit keer landde ik heel zacht en kon mijn knie wat ontzien, niet dat ik daar nog last van heb (dankzij de kusjes van Tes). Na mij kwam ook de Vlaom in final en ik pakte snel de camera om deze fraaie landing vast te leggen. En toch werd het nóg mooier. Tegen het einde van de middag moest ik toch een poging doen om weer langs de klif te schuiven, maar door de afdekking van de zon en de steeds minder wordende wind werd dat moeilijk. De tandem die vlak na mij startte kon hem ook niet op hoogte houden. Na close shaving van de klif moest ik achter de hoogspanning blijven omdat ik als landplek ons eigen teckelkamp had uitgekozen. Gisteren ging dat prima met de Little Cloud, dus ik had er het volste vertrouwen in om met de Gin een mooie landing te maken. Dit keer stond wél de camera op scherp. Terwijl ik best wel dicht langs de kabels vloog om nog wat lift te krijgen meldde Jeffrey dat hij achter me aan kwam en ook voor de kempiff ging. Ik landde netjes op het pad en liet niemand echt schrikken deze keer. Ik zorgde ervoor dat de landing van de andere teckels die volgden (na Jeffrey kwamen Jan en Jorden) ook werd vastgelegd, ter lering ende vermaak. Lex nam de auto van de Vlaom mee naar beneden en Daniël reed de Benz van Jorden omlaag. Uiteraard kwam daarna de droge worst weer op tafel, vergezeld van het nodige spoelmiddel. De stemming was opperbest en iedereen gaf elkaar (volkomen op zijn plaats zijnde) high-fives!
De donkere wolken zijn inmiddels weer wat geweken en we zitten lekker in de avondzon na te genieten van de dag. Straks gaan we ergens een hapje eten en morgen hebben we nog één vliegdag voor de boeg. De vooruitzichten zijn prima dus we gaan op tijd slapen.
Even een update: we zitten nu op op het terras achter het glas bij Volantis om te gaan eten (“gaan jullie weer niet zelf eten koken”??!! nee inderdaad, we gaan weer niet zelf koken…) Afijn; we vroegen wat de “Plate du Jour” was (terwijl we allemaal de menukaart op onze schoot hadden) en toen Cindy begon met “Een Half haantje.. en…”, klapten er 5 menukaarten dicht en was het pleit beslecht!!! Nou is het helemaal een kopie van Marina uit Greifenburg… Super! En het haantje was hééééééérlijk!
Hier de foto’s van vandaag.
juni 15th, 2011 at 20:57
Hey boys,
Mooie omgeving, met uitdagende condities lijkt me.
Ik zie nog opties voor een ouderwetse ponton-landing (Villeneuve-style) 🙂
Groeten
juni 16th, 2011 at 07:47
Ayke lag gister te slapen, toen Tes en mama de foto’s keken. Ayke geeft Marc nu ook nog een kusje voor zijn knie. Zeker als het zo goed helpt.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
(Ayke heeft deze kusjes zelf getypt.)