-
-
Gijsbert maakt zich klaar
-
-
Stefke op het dakterras
-
-
Marc en Ric op het dakterras
-
-
Marc maakt zich klaar
Wederom fantastisch weer vandaag, en zelfs behoorlijk warmer dan eerdere dagen. Wel waait het nog stevig, dus vliegen in Algo wordt het nog even niet. Na het ontbijt hebben we het plan opgevat om even bij Montillano te gaan kijken. Het was heel vreemd om te ontdekken dat nadat we weggewaaide zijn uit Algodonales, dat er in Montillano te weinig wind stond om te vliegen… Raaaaarrrr!
Nou toen heeft de groep zich in tweën gesplitst: Marc, Jappie, Ric en Jeffrey zijn in Montillano even op een terrasje gaan zitten om een heerlijke Cortado te nemen; en de rest (behalve Gijsbert) is gaan wandelen op de “huisberg”.
Nadat we klaar waren met koffie drinken zijn we terug gegaan naar het appartement en hebben we op het balkon onze lunch genuttigd.
Daarna zijn sommigen even op bed gegaan voor een Siësta, en jappie en ik (Jeffrey) zijn op een terrasje gaan zitten, om het wereldrecord genieten te gaan verbreken. Na diverse cortadootjes en colaatjes kwamen ook Ric,Marc en Gijsbert ons vergezellen.
Het bleek trouwens dat het café gratis Wifi had, dus hebben we Facebook en de weploggert maar weer vervuild met foto’s en fillumpies van de aaifoon. Daarna weer terug naar het appartement voor een biertje en droge worst op het dakterras (ja ik weet het: we zijn luie volgevreten honden). Om een uur of vier ‘s middags belde Gijsbert op dat de windsnelheid op de top afnam en dat hij naar boven wilde gaan. Nou dat leek ons ook een goed plan, dus zijn we met z’n vieren naar boven getogen. Ric was nog bij het meer aan het badderen, en hoefde niet mee, en de rest van de groep was nog aan de wandel.
Eenmaal boven was de wind nog zo’n 27 km. per uur, maar er zat een dalende trend in. Het duurde maar even of de eerste malloot cq winddummy was gestart (hé Marc!?). Spoedig volgde Gijsbert en nog wat piloten, dus toen ben ik me ook gaan klaarmaken. Inmiddels was de rest van de kudde ook gearriveerd en al gauw vlogen we bijna allemaal. Ric was dus niet boven, en Jasper stond klaar maar werd keer op keer gedwarsboomd door een stel engels piloten die niet konden starten en/of geen manieren hadden. Dus bij Jasper was de lol er af en besloot om niet te starten…
De vliegende piloten hebben een heerlijk avond-soar-vluchtje kunnen maken van rond een uur, en de zon was al bijna onder toen de laatste landde. Nadat we allemaal de boel ingepakt hadden, kregen we een telefoontje, dat Ina en Janny een lekke band hadden met hun auto. Ze waren over een stuk betonijzer heen gereden, dat bij een nieuwe betonplaat op de weg uitstak. Bummer! geluk bij een ongeluk was dat Jasper er achter reed en dus de dames bij kon staan in dit bange avontuur. Hier volgt zijn verhaal:
Nadat ik besloten had niet meer te vliegen, heb ik in alle rust mijn spulletjes weer in de pakzak gestopt en bij vroege schemering rustig begonnen aan de hobbelige terugreis. Op ongeveer de helft van de afdaling vond ik de gestrandde auto met de dames aan de rand van de smalle en steile bergweg op de woeste winderige flanken van de Lijar. Ik heb ‘onze’ auto voor het pechgeval geparkeerd met de daarbij gebruikelijke lichtsignalen. Dit om andere weggebruikers op dit trieste pechgeval te wijzen. Ondertussen had Jannie contact weten te krijgen met Henk en hem op de hoogte gebracht van de netelige situatie. Samen met Herman zou hij omhoog rijden met een krik en sleutel om de band te kunnen vervangen (in een huurauto zit vreemd genoeg geen sleutel, noch krik, en der was geen telefonisch bereik: red.). Dus ik kon niets anders uitrichten dan de dames bijstaan in de invallende duisternis en met gevaar voor eigen leven hen verdedigen tegen de grote variatie aan gevaarlijke dieren die in Andalusië voorkomen. Op het moment dat deze situatie onhoudbaar dreigde te worden verschenen Henk en Herman om de hoek. Ondanks de zeer zware omstandigheden (het waaide ondertussen behoorlijk stevig en het was pikdonker) hebben beide heren de band vakkundig weten te wisselen. Ik heb de dames geruststellend weten toe te spreken. Zo zie je maar weer, iedereen doet waarrie goed in is!!
Nadat de kolonne weer in beweging was gekomen wisten we rond half tien ‘s avonds het veilige Algodonales te bereiken om nog net op tijd eten te kunnen krijgen in een restaurant bij de kerk. Iets over tienen hadden we allen een heerlijk bord eten voor en konden de dames er al weer een beetje om lachen. Eind goed, al goed!
Vandaag hebben we zeer weinig foto’s, maar wel wat video… Dat komt later wel een keer…
Oant moarn!
Recent Comments