• 22sep

  Na een nacht en een dag in de Tjongerschans

  Weblog 10 Comments

  Vannacht redelijk geslapen, maar top zal het nooit worden. Om een uur of 6 zat ik al weer achter de laptop.

  Het is voor mij ongekende luxe: ‘s morgens komt er gewoon een zuster aan je bed en die vraagt: “nou meneer Griffioen; wat wil u eten?”… Kijk, zo kan het ook. Da’s nog eens wat anders als 3 kleine plakkies witbrood en een kuppie jam met een bak koffie. Dus ik heb heerlijk genoten van het ontbijt.

  Om een uur of acht kwam m’n behandelend arts aan m’n bed om te bespreken wat er gaat gebeuren en om te kijken hoe het er voor staat. Hij was erg te spreken over het vakmanschap van de Oostenrijkse chirurgen, en vond dat ze het heel mooi opgelost hadden. Ook de arts was van mening dat revalideren nog niet in zicht is omdat het eerst moet genezen. Ook hij wil er naar toe dat ik zo snel mogelijk thuis kan “uitzieken”, mbv materiaal zoals een bed, rolstoel, po-stoel, looprek, etc. en wellicht met thuiszorg
  en evt. de fisiotherapuit thuis. Ook het verplegend personeel en de fysiotherapeute denkt er zo over. Dus ze gaan morgen verder bespreken hoe het aangepakt gaat worden.

  De fysiotherapeute is ook langs geweest samen met een stagair, en ik heb me vandaag zowaar zelfstandig van het bed naar een stoel kunnen bewegen, en al zittend heb ik zo m’n lunch kunnen eten. Dat moet allemaal gebeuren zonder linkerarm natuurlijk en zonder het linkerbeen te belasten. Het voelt wel raar en eng: het is net of de zwaartekracht 3x zo groot is geworden, en het diep inademen gaat ook weer wat lastiger. Alles heeft natuurlijk 2 weken gelegen, en nu staat- of hangt het weer. Het is ook heel eng om te zien hun dun m’n benen geworden zij in die 2 weken. Anita zei vanavond: “Lijken wel benen van een
  invalide”.. En bedankt hé!… Ook m’n longen en de ademhaling voelt an weer raar aan. Ben zo slap als een vaatdoek. na een half uurtje heb ik de zuster even geroepen en ben ik weer op bed gekropen. De zuster zei dat ik behoorlijk wit om de neus geworden was, dus het is nog best zwaar.

  Vanmiddag is het goede nieuws gekomen dat de “snelle test” mbt MRSA negatief is, en ik dus niet MRSA verdacht ben. Definitief weten we dat pas als de uitslag van de 2e test binnen is over 2 dagen. ik mag dus onbeschemd visite ontvangen, maar die visite moet daarna we de handen wassen en mag geen contact hebben met andere mensen in het ziekenhuis.

  Vanmiddag om 3 uur is mijn vader op visite geweest. Hij heeft een heerlijk zout harinkje voor me meegenomen, en ook heb ik een jaarabonnement gekregen op het natuurblad “grasduinen”, nog voor m’n verjaardag. Daar ben ik zelf jaren lid van geweest dus dat is erg leuk! We hebben lekker bijgekletst en alle kaarten nog eens bekeken die ik gekregen heb in Lienz. Iedereen nog hééééél erg bedankt daarvoor! Ik heb ook de menu-keuze-kaart ontvangen voor morgen, en ook dat is ongekende luxe. Je kan voor het dagmenu gaan, of je kan zelf je hele maaltijd samenstellen uit een behoorlijke keuzemogelijkheid. Top!

  Vanavond was het spercieboontjes, aardappelpuree, kipfilet en yoghurt toe.

  Om kwart voor zeven kwam m’n kippetje binnen zetten. Ik moest nog even een zooitje formulieren onderteken voor de verzekering en nog wat dingen. Het was heerlijk om lekker even met z’n tweetjes te zijn. Ik heb me nog even weer overeind gehezen en heb een half uur rechtop op de rand van het bed gezeten. Annie is tegen half negen weggegaan.

  Zojuist heb ik weer een trombosespuit gekregen en zijn alle vitale lichaamsfuncties weer even opgemeten.

  HIER de foto’s van vandaag.

• 21sep

  Terugreis

  Weblog 17 Comments

  Maandag 21 september.

  Nou.. Lig ik dan… In een superdeluxe bed met luchtgeveerd anti-doorlig bed in ziekenhuis de Tjongerschans in Heerenveen. Het is al dinsdag nu 6 uur ‘smorgens als ik dit typ en ik heb een redelijke n8rust gehad.

  Gister was ik al vroeg wakker in Lienz want ik had weer slecht geslapen. Die twee ouwe Tirolers bij me op de kamer die zijn ‘s nachts hele bossen aan het vellen met de kettingzaag – althans zo klinkt hun gesnurk – dus om half zes zat ik al de 2e aflevering van boer zoekt vrouw te kijken in het donker via uitzending gemist (tenen-krullende aflevering trouwens, maar da’s weer goed tegen trombose 🙂 ).

  Ik had gisteren al gevraagd om een “vroeg bakkie koffie” zodat de stoelgang wellicht wat eerder op gang zou komen, zodat ik niet ergens onderweg in de ambulance zou hoeven te bouten, want dat is erg onhandig. (Helaas heeft dit niet gewerkt, maar gelukkig bleef het bouten ook uit 😉 ). Na het ontbijt gauw wassen en klaar maken voor vertrek (steeds`met de “schissel” in de aanslag trouwens) en om een uur of negen klonk er ineens weer Nederlands door de kamer en waren de verpleegkundige Albert en ambulance-chauffeur Robbin gearriveerd. Mijn hechtingen aan de onderzijde van m’n pols (kroppie of 10) moesten nog even eruitgehaald worden en schoon verband erop en we konden gaan.

  Ik werdt overgeheveld naar de brancard van de ambulance, en toen schrok ik toch wel even. Zo’n brancard is kei-hard, en ik maakte me ernstig zorgen of ik hier wel 12 tot 14 uur op zou kunnen liggen. Bovendien had ik totaal geen steun voor m’n gebroken arm en pols. Achteraf viel het reuze mee, want hoewel zon brancard keihard ìs, heeft ie wel een goede`”pasvorm” en heb ik het redelijk doorstaan. Albert heeft voor ‘n arm wat meer steun geritseld met wat accessoires van de auto, en dat ging ok wel. We reden in een
  joekel van een ambulance-bus die nog hageltje nieuws`was. Wel wat stug geveerd, dus elke bobbel voelde ik.

  Eenmaal in duitsland had Robbin mooi de gang er in, en reden we vlot door. Voorbij München kwamen we helaas in de file terecht. Er was een ongluk gebeurd en dat moest nog opgeruimd worden. Na 3 kwartier netjes in de file gestaan te hebben vond Albert het Welletjes, en gaf Robbin de opdracht om via de vluchtstrook te gaan rijden, want we zitten niet voor niets in een ambulance natuurlijk. Nou, dat scheelde een bok op een slorrel, en al spoedig waren we plaats delict gepasseerd en konden we weer gas op de plank doen.

  Afgezien van wat snelheidsbeperkingen door wegwerkzaamheden hebben geen oponthoud meer gehad. Rond zevenen ‘s avonds hebben ze de ambulance voor een wegrestaurant gezet, en hebben ze mij meegenomen het restaurant in om even te gaan eten. Je bent wel een attractie natuurlijk als je op brancard naar binnen gaat, maar dat kon me niet schelen.

  We hebben even relaxed kunnen eten, en zijn toen begonnen aan de laatste etappe. Toen we in nederland waren heeft Albert contact opgenomen met het ziekenhuis en heeft even de ETA door gegeven, en even gemeld dat de heer Griffioen wel een goed bed nodig heeft ivm de eerste verschijnselen van doorliggen. Dat was een hele slimme actie, want zo hadden ze tijd om nog even een GOED bed klaar te maken. Top-gozert die Albert!

  Onderweg heb ik steeds contact gehad met Annie om door te geven waar we ongeveer reden, en om 21:30 arriveerden we bij de eerste hulp van de Tjongerchans in Heerenveen. Toen de achterklep open ging zag ik mijn schatje al breed-glimlachend staan voor de schuifdeuren. Ze was ook net aangekomen, dus goed getimed. Het was heerlijk om Annie weer in de armen te sluiten natuurlijk (imagineer de vertraagde beelden; en denk er de tune van “black beauty” bij en laat maar komen die tranen).

  We zijn hartelijk ontvangen door het personeel van de Tjongerschans, en na het omdoen van een mondkapje ben ik naar m’n quarantaine kamer gereden op de 3e etage kamer 315. Ik heb afscheid genomen van Robbin en Albert (bedankt jongens!!!) en toen kwam een volledig steriel ingepakte zuster op de kamer voor een intake gesprek en om wattenstaafjes langs al mijn kieren en gaten en open wonden te halen, om op kweek te zetten (ivm MRSA bacterie). De eerste resultaten zijn vandaag om 12:00 bekend, en de definitieve uitslag over 3 dagen. Als blijkt dat de eerste testresultaten negatief zijn mag bezoek dus wel onbeschermd langs komen, maar mag daarna geen contact hebben met andere ziekenhuis gasten. (na bezoek dus linea recta opzouten, en de kortste route naar buiten). Als ook de definitieve resultaten goed zijn over 3 dagen dan is er niets meer aan de hand.

  Vandaag komt de arts en wordt bepaald of ik hier die dagen blijf, of dat ik al moet verhuizen… Ik houd julie op de hoogte uiteraard.

  HIER de foto’s van de reis etc.

  Ow ja: Albert de ambulance broeder heeft diverse keren meegemaakt dat er kostbare tijd verloren gaat als het huisnummer niet te zien is in het donker bij spoedeisende hulp. Hij heeft daarvoor reflecterende huisnummer bordjes ontwikkeld die je op zijn site kan bestellen. Bij Spanga kun je zien hoe goed het werkt als je daar in het donker voorbij rijd, want deze bordjes komen bij hem vandaan. Zie http://www.reflecterendehuisnummers.nl voor meer info. (ehm… Ik heb huisnummer 181 albert 😉 )

• 20sep

  Röntgen – MRI foto’s

  Weblog 13 Comments

  Ik heb inmiddels een CD gekregen met honderden MRI en Röntgen foto’s, en heb daar even de “probleemgevalletjes” uit gehaald voor de medisch geïnterresseerden onder ons. klik HIER voor de foto’s….

« Previous Entries   Next Entries »